تاریخچه شامپو در شبه قاره هند
در شبه قاره هند از زمان های قدیم از انواع گیاهان دارویی و عصاره آنها به عنوان شامپو استفاده می شده است. یک شامپوی اولیه بسیار مؤثر با جوشاندن Sapindus با انگور فرنگی خشک هندی (amla) و مجموعه ای از گیاهان دیگر، با استفاده از عصاره صاف شده ساخته شد. Sapindus، همچنین به عنوان soapberries یا soapnuts، یک درخت گرمسیری گسترده در هند، در متون هندی باستان ksuna (سنسکریت: क्षुण) نامیده می شود و خمیر میوه آن حاوی ساپونین است که یک سورفکتانت طبیعی است. عصاره‌ی صابون‌ها کفی ایجاد می‌کند که متون هندی آن را فناکا (سنسکریت: फेनक) نامیده‌اند.
این ماده موها را نرم، براق و قابل کنترل می کند. سایر محصولات مورد استفاده برای پاکسازی مو؛ شیکاکای (Acacia concinna)، گل هیبیسکوس، ریتا (Sapindus mukorossi) و آراپو (Albizzia amara) بودند. گورو ناناک، بنیانگذار و اولین گورو آیین سیک، در قرن شانزدهم به درخت صابون اشاره کرد.
تمیز کردن مو و ماساژ بدن (champu) در حین حمام کردن روزانه یکی از لذت های تجار اولیه استعمار در هند بود. هنگامی که آنها به اروپا بازگشتند، عادات تازه آموخته شده را معرفی کردند، از جمله درمان مو که آنها را شامپو می نامیدند.
تاریخچه شامپو در اروپا
آگهی سوئدی برای لوازم آرایش
۱۹۰۵/۱۹۰۶
Sake Dean Mahomed، یک مسافر، جراح و کارآفرین هندی، با معرفی عمل شامپو یا “شامپو کردن” به بریتانیا شناخته می شود. در سال ۱۸۱۴، ماهومد به همراه همسر ایرلندی خود جین دالی، اولین حمام تجاری ماساژور بخار «شامپو کردن» را در انگلستان در برایتون افتتاح کردند. او این درمان را در یک مقاله محلی اینگونه توصیف کرد: «حمام بخار دارویی هندی (نوعی حمام ترکی)، درمان بسیاری از بیماری‌ها و تسکین کامل وقتی همه چیز با شکست مواجه می‌شود؛ به‌ویژه روماتیسمی و فلجی، نقرس، سفت شدن مفاصل، رگ به رگ شدن‌های قدیمی، پاهای لنگ. درد و درد در مفاصل».
در طول مراحل اولیه شامپو در اروپا، آرایشگران انگلیسی مو، صابون تراشیده شده را در آب جوشانده و گیاهان دارویی را برای درخشندگی و خوشبو کردن موها اضافه می کردند. شامپوی تجاری ساخته شده از اوایل قرن بیستم در دسترس بود. یک آگهی در سال ۱۹۱۴ برای شامپو Canthrox در مجله آمریکایی، زنان جوانی را در کمپ نشان داد که موهای خود را با Canthrox در یک دریاچه می‌شویند. تبلیغات مجلات در سال ۱۹۱۴ توسط رکسال شامل آرایش مو و شامپو هارمونی بود.
در سال ۱۹۰۰
جوزف ویلهلم راوش، عطرساز و آرایشگر آلمانی، اولین صابون مایع شستشوی مو را ساخت و نام آن را “Champooing” در Emmishofen، سوئیس گذاشت. بعدها، در سال ۱۹۱۹، J.W. Rausch یک شامپو ضد عفونی کننده بابونه (pH 8.5) تولید کرد.
در سال ۱۹۲۷، شامپوی مایع برای تولید انبوه توسط مخترع آلمانی هانس شوارتسکف در برلین بهبود یافت. نام او تبدیل به یک نام تجاری شامپو شد که در اروپا فروخته می شد.
در اصل، صابون و شامپو محصولات بسیار مشابه بودند. هر دو حاوی سورفکتانت های مشتق شده طبیعی یکسان، نوعی شوینده هستند. شامپوی مدرن که امروزه شناخته می شود اولین بار در دهه ۱۹۳۰ با Drene معرفی شد، اولین شامپویی که به جای صابون از سورفکتانت های مصنوعی استفاده می کرد. شامپو برای ریشه مو نیز مفیدتر است.
تاریخچه شامپو در فیلیپین
فیلیپینی ها به طور سنتی قبل از فروش شامپوهای تجاری در فروشگاه ها از گوگو استفاده می کردند. این شامپو با خیساندن و مالیدن پوست درخت انگور گوگو (Entadaphaseoloides) به دست می‌آید و کفی تولید می‌کند که پوست سر را به طور موثری تمیز می‌کند. گوگو همچنین به عنوان یک ماده در تقویت کننده مو استفاده می شود.
آمریکای شمالی پیش از کلمبیا
برخی از قبایل بومی آمریکا از عصاره گیاهان آمریکای شمالی به عنوان شامپو مو استفاده می کردند. به عنوان مثال، Costanoans کالیفرنیای ساحلی امروزی از عصاره درختان جنگلی ساحلی Dryopteris expansa استفاده می کردند.
آمریکای جنوبی پیش از کلمبیا
قبل از مصرف کینوا، ساپونین باید قبل از پختن دانه، شسته شود. تمدن های آند پیش از کلمبیا از این محصول جانبی صابونی به عنوان شامپو استفاده می کردند.
۴۰۰۰ قبل از میلاد
روال‌های آرایشی از حمام گرفته تا آرایش مو ظاهر می‌شوند که مختص رده‌های بالای جامعه است.
۳۰۰۰ قبل از میلاد
این باور رایج می شود که آراستگی و زینت، انسان را از سایر حیوانات جدا می کند. دادگاه های بابلی شامل چندین حمام کامل با آب تمیز و روان است. صابون ساخته شده از چربی های حیوانی جوشانده شده با خاکستر در کوزه های سفالی ذخیره می شود.
۱۵۰۰ قبل از میلاد
آرایشگران مصری گیاهانی مانند گل نیلوفر آبی را برای روغن‌های ضروری برداشت می‌کنند و روغن‌های حیوانی و گیاهی را با نمک‌های قلیایی ترکیب می‌کنند تا ماده‌ای شبیه صابون برای درمان پوست و شستشو ایجاد کنند.
قرون وسطی
در اروپا، بر اهمیت پاکی روح بر پاکیزگی ظاهر تأکید می شود. همچنین در ژاپن، حمام کردن روزانه به یک رسم رایج تبدیل شده است. در ایسلند، استخرهایی که با آب چشمه‌های آب گرم، گرم می‌شوند، مکان‌های محبوبی برای تجمع در عصرهای شنبه هستند.
۸۰۰ ق.
در حلب، سوریه، صابون از ترکیب روغن زیتون، روغن خلیج شیرین، آب و لیمو، تهیه می‌شود، سپس حرارت داده می‌شود، خنک می‌شود، بریده می‌شود و به مدت هفت ماه کهنه می‌شود.
۱۱۰۰ ق.
صلیبی های اروپایی با کاروان هایی در امتداد جاده ابریشم پر از صابون حلب مواجه می شوند، مقادیر زیادی را به خانه می آورند و شروع به کشف راه هایی برای ایجاد آن می کنند.
۱۲۰۰ ق.
صابون سازی اروپایی با ورود صابون سازان مسلمان به اسپانیا و ایتالیا گسترش یافت. شهر ایتالیایی کاستیل در میان خانه های سلطنتی اسپانیا و اروپا شهرت زیادی پیدا می کند.
۱۵۰۰ بعد از میلاد
صابون کاستیل در سراسر اروپا به انگلستان سفر می کند و از آنجا به مقدار زیادی از طریق دریا وارد می شود. آرایشگران انگلیسی صابون تراشیده شده را در آب می جوشانند و گیاهان دارویی را اضافه می کنند تا به موها درخشندگی و خوشبویی ببخشند. اما علاوه بر تحریک چشم، بیشتر صابون‌ها به سختی شستشو می‌شوند و لایه‌ای کدر بر جای می‌گذارند.
۱۸۰۰ ق.
بازرگانان اولیه استعمار در هند، ماساژ مو و بدن به نام شامپو را کشف کردند و “champing” را به اروپا معرفی کردند. ( منشا کلمه “شامپو”)
۱۸۹۸
شیمیدان برلین، هانس شوارتسکف، داروخانه ای را افتتاح می کند که به عطر اختصاص داده شده است و تلاش خود را بر روی محصولات مراقبت از مو متمرکز می کند، از جمله یک شامپوی خشک محبوب، محلول در آب، که با وجود راحتی، همچنان باعث واکنش های کدر و قلیایی می شود.
۱۹۰۰
نرم کننده که منشأ آن “برلیانتین” است، توسط ادوار پینو فرانسوی ساخته شده و در نمایشگاه جهانی برای نرم کردن سبیل و ریش معرفی شده است.
۱۹۰۸
نیویورک تایمز “قوانین ساده” را در مورد نحوه شامپو کردن موها بیان می کند. این ادعا می‌کند که بهتر است موها در شب، بعد از شانه کردن و برس زدن کامل، و گرفتن موخوره های مو، شامپو شوند. صابون کاستیل با یک برس سفت استفاده می شود و چهار بار در هر ماه تا شش هفته شسته می شود.
۱۹۱۴
کیسی هیبرت اولین شامپوی تجاری را اختراع کرد. تبلیغات شامپو Canthrox زنان جوان را در کمپ نشان می دهد که موهای خود را در یک دریاچه می شویند. آگهی‌های مجلات رکسال دارای شامپو و آرایش مو هارمونی است.
۱۹۲۷
هانس شوارتسکف یکی از بهترین شامپوهای مایع جهان را معرفی می کند و امپراتوری بین المللی مؤسسه های آرایشگری خود را راه اندازی می کند.
۱۹۳۰
اولین شامپو حاوی سورفکتانت های مصنوعی با نام Drene معرفی شده است. دکتر جان برک یکی از اولین شامپوها را به آمریکا معرفی می کند و یکی از اولین شامپوهای متعادل کننده pH را تولید می کند.
۱۹۴۶
اولین ماده شوینده “ساخت شده” (حاوی ترکیب سورفکتانت/سازنده) در ایالات متحده معرفی شد. سورفکتانت ماده اصلی پاک کننده یک محصول شوینده است، در حالی که سازنده به سورفکتانت کمک می کند تا کارآمدتر عمل کند.
دهه ۱۹۶۰
شیمیدان‌ها راه‌هایی را برای تعلیق پلیمرها در شامپو کشف می‌کنند تا برجستگی‌ها و شیارهایی را که موها در اثر مواد شوینده آسیب دیده‌اند را پر کنند.
دهه ۱۹۷۰
تبلیغاتی که نمادهای مو را فارا فاوست و کریستی برینکلی نشان می‌دهند، ادعا می‌کنند که چند بار در هفته شامپو نزنید.
دهه ۱۹۸۰
شیمیدان‌ها راه‌هایی را برای تعلیق سیلیکون‌ها در شامپو کشف می‌کنند که در نتیجه فرمول‌های «۲ در ۱» و انبوهی از پتنت‌ها ایجاد می‌شود. هنگامی که آبکشی می شوند، آنها توسط آب “محرک” می شوند تا به مو بچسبند. مقادیر زیادی سیلیکون اضافه می شود تا اطمینان حاصل شود که مقدار کافی از آن باقی می ماند.
بنابراین عشق جمعی ما با شامپو و احساس کف روی سرمان شروع شد. مانند بسیاری از محصولاتی که هم برای حرفه ای ها و هم برای مصرف کنندگان به بازار عرضه می شوند، شامپو به طور فزاینده ای برای رسیدگی به تعدادی از خواسته ها و شرایط:
- شامپو ضد ریزش
- شامپو مخصوص موهای رنگ شده و دکلره شده
- گیاهی
- شامپو مخصوص موهای خشک
- شامپو کنترل کننده چربی سر
- ضد پیری
و….
و فروش به همان اندازه تخصصی شد. آن را تا حد امکان و برای هر شامپو یک همراه وجود دارد: نرم کننده.